Łk 18:11-12 “Faryzeusz stanął i tak się w duchu modlił: Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę z całego mego dorobku.”
Dziesięcina w czasach Jezusa była kwotą stałą, jako jedna dziesiąta całego dorobku. Jednak faryzeusze spełniali zwyczaje prawa Mojżeszowego, czyli Starego Przymierza. Wszystkie wzmianki o dziesięcinie w Nowym Przymierzu, to odnoszenie się do faryzeuszy, Abrahama, lub Lewitów. Jezus i apostołowie nie podtrzymują, ani nie znoszą dziesięciu procent dla świątyni, a jednym z niewielu odniesień do finansów, Jezus czyni przy okazji wdowy – Mk 12:43-44 “I przywoławszy uczniów swoich, rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy, którzy wrzucali. Bo wszyscy wrzucali z tego, co im zbywało, ale ta ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie.” W ten sposób, można odnieść wrażenie, że Jezus nie określa kwoty ofiary jako stałą część dochodu, ale tak jakby mówił: “to zależy”.
Wydaje się, że potwierdzeniem jest 2 Kor 9:6-7 “A powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje.” Ponownie widać tutaj, że apostoł nie mówi tutaj o stałej kwocie, ale każdy, tak jak sobie postanowił czyli ofiara zależna jest od każdorazowej decyzji, w momencie kiedy składa się ofiarę, podejmuje się decyzję, na podstawie aktualnej sytuacji w jakiej się znajduje. Celem ofiary pieniężnej jest radość dawcy – gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje. Na podstawie tego fragmentu, Bóg nie jest zadowolony z ofiary wysokiej, z ponurą miną i żalem w sercu, ale raczej z niższej ofiary, ale z uśmiechem i radością.
Amen