Maria – (matka Jezusa) gotowa by służyć
Maria była młodą kobietą zaręczoną z Józefem, kiedy objawił się jej anioł Gabriel oznajmiając, że zajdzie w ciąże i urodzi Syna – obiecanego od dawna Mesjasza. Maria słysząc to była zaskoczona, ponieważ nie współżyła jeszcze z Józefem. Anioł wyjaśnił, że stanie się to za sprawą Ducha Świętego. Maria posłusznie odpowiedziała na to wyzwanie: „Oto jestem – gotowa służyć Panu, niech mi się stanie według twojego słowa” (Ew. Łukasza 1:38). Znalazła się w dziwnej sytuacji, ponieważ była dziewicą, na dodatek jeszcze nie żoną a już była w ciąży, był to szok również dla społeczeństwa, kiedy niepoślubiona kobieta zaszła w ciążę. By nie robić rozgłosu Józef chciał się z nią rozstać jednak w odpowiednim czasie objawił mu się anioł Pański i przekazał mu, że stało się to za sprawą Ducha Świętego i polecił, aby został z Marią, a Józef posłuszny słowu Anioła, uczynił jak mu polecił. (Ew. Mateusza 1:18-24).
Maria pokornie przyjęła zadanie i odpowiedzialność, aby urodzić i wychować Bożego Syna. Była gotowa służyć Bogu. Poprzez to jak żyła i jak kochała Boga znalazła łaskę w Jego oczach. Bóg wybrał ją do tego zadania. W Ewangelii Łukasza 1:46-49 Maria modli się tymi słowy: „Wielbi dusza moja Pana, i rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim, bo wejrzał na uniżoność służebnicy swojej. Oto bowiem odtąd błogosławioną zwać mnie będą wszystkie pokolenia. Bo wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, i święte jest imię jego.” Maria oprócz serca gotowego, aby służyć Bogu, radowała się tym i wielbiła Boga za to, że Bóg wybrał akurat ją, pokorną młodą kobietę. Wskazywała na Boga, nie na siebie. Maria miała z Józefem, jeszcze kilku synów i córki (Ew. Mateusza 13:55-56).
Przed Marią stała ogromna odpowiedzialność, jednak ona nigdy się z tego powodu nie wywyższała. Nie było jej łatwo, gdyż jechali na spis ludności z Józefem na ośle w zaawansowanej ciąży. Urodziła ona syna w żłobie i spełniła swoje zadanie, była przy Jezusie. Jest o niej napisane w Ew. Łukasza 2:19 „Maria zaś zachowywała wszystkie te słowa, rozważając je w sercu swoim”. Maria była wierna Bogu i gotowa by Mu służyć.
Batszeba – piękna i odważna
Batszeba – żona sługi Dawida, Uriasza, jak podaje Biblia, była przepiękną kobietą (2 Samuela 11:2). Wiosną wojsko króla Dawida wyruszyło na wojnę, natomiast król Dawid pozostał w pałacu. Pewnego wieczoru zobaczył piękną kąpiącą się kobietę. Poprzez posłańca dowiedział się, że jest to żona Uriasza, jego sługi. Batszeba spodobała się królowi, kazał ją sprowadzić do swojej komnaty, gdzie zbliżyli się do siebie. Kiedy wróciła do domu, po jakimś czasie okazało się, że zaszła w ciążę. Gdy doniesiono o tym Dawidowi, posłał on po Uriasza, chciał, aby spędził noc ze swoją żoną, aby można było powiedzieć, że dziecko które nosi Batszeba, jest dzieckiem Uriasza. Jednak plan się nie powiódł, ponieważ Uriasz zgodnie ze zwyczajem, w trakcie wojny wstrzymywał się od współżycia ze swoją żoną. Dawid napisał list do dowódcy wojsk Joaba, w którym prosi, aby wystawić Uriasza na śmierć w walce i tak zginął. Batszeba opłakiwała jego śmierć, a gdy minął czas żałoby, została żoną Dawida i urodziła mu syna. Bóg ukarał Dawida za jego grzech i siódmego dnia chłopiec zmarł. Batszeba była zrozpaczona. Po jakimś czasie Bóg darował jej syna Salomona, który był pod opieką proroka Natana. (2 Samuela 11:1-12:25).
Po jakimś czasie Adoniasz, jeden z synów Dawida, obwołał się królem a na uroczystość zaprosił wszystkich swoich braci, poza Salomonem. Prorok Natan polecił Batszebie, aby udała się do króla Dawida wspominając, że to jej syn Salomon powinien zostać królem zgodnie z obietnicą, jaką złożył jej król. Tak też Batszeba uczyniła i zwróciła się do króla: „Na ciebie, panie mój, królu, zwrócone są oczy całego Izraela, abyś im ogłosił, kto zasiądzie na tronie mojego pana, króla, po nim. W przeciwnym razie, gdy pan mój, król, zaśnie z ojcami swoimi, ja i syn mój Salomon zostaniemy uznani za buntowników”. (1 Królewska 1:20) Dawid odrzekł jej: „jak przysiągłem ci na Pana, Boga izraelskiego, mówiąc: Salomon, twój syn, zostanie po mnie królem i on zasiądzie na moim tronie po mnie, tak uczynię w dniu dzisiejszym. I przyklęknęła Batszeba, i oddała królowi pokłon do samej ziemi, i rzekła: Niech mój pan, król, żyje na wieki!” (1 Królewska 1: 30-31). Batszeba wykazała się odwagą idąc do króla i uratowała życie swoje i swojego syna. Straciła męża – Uriasza, potem pierwszego syna, ale Bóg sprawił, że to jej kolejny syn został następcą tronu. Batszeba wymieniona jest w rodowodzie Jezusa: „a Dawid zrodził z żony Uriasza Salomona.” (Ew.Mateusza 1:6).
Rachab – ocalona przez wiarę
Rachab była nierządnicą (prostytutką) z miasta Jerycha. Możemy o niej przeczytać w Księdze Jozuego, w rozdziale drugim. Jozue wysyła potajemnie z Szittim dwóch posłańców, aby obejrzeli okolice Jerycha. Zatrzymali się w domu nierządnicy Rachab, której dom był wbudowany w mur miasta. Kiedy król miasta dowiedział się o obecności zwiadowców z Izraela, kazał jej wydać tych mężów, jednak kobieta ukryła ich pod łodygami lnu na dachu, mówiąc posłańcom króla, że opuścili Jerycho. Następnie pomogła potajemnie uciec im z miasta spuszczając ich z okna po linie i polecając, aby udali się w góry na trzy dni i potem ruszyli w swoje strony. Zanim to jednak nastąpiło poprosiła ich, aby obiecali jej, że zostawią przy życiu ją i jej rodzinę, jak zdobędą to miasto. Zwiadowcy zgodzili się i jako zapewnienie bezpieczeństwa polecili jej wywiesić sznur z czerwonej nici do okna, przez które ich wypuściła.
Rachab ocaliła zwiadowców z Izraela, ponieważ słyszała jak Bóg wyprowadził swój lud z Egiptu i ocalił przed Amorejczykami. Oświadczyła, że: „Pan, Bóg wasz, jest Bogiem w górze na niebie i w dole na ziemi.” (Ks. Jozuego 2:11) Wiedziała już, że Bóg wyda to miasto w ręce Izraelitów i zaufała Bogu, że ma moc ochronić ją i jej rodzinę.
Zgodnie z obietnicą Rachab i jej rodzina została ocalona: „Nierządnicę Rachab, rodzinę jej ojca i wszystko, co miała, zachował Jozue przy życiu. Zamieszkała ona wśród Izraela po dzień dzisiejszy, ponieważ ukryła posłańców, których wysłał Jozue, aby przeprowadzili wywiad w Jerychu.”(Jozuego 6:25). Bóg nagrodził jej wierność i czyn jaki spełniła.
O Rachab możemy przeczytać również w Nowym Testamencie, w liście do Hebrajczyków wymieniona jest obok bohaterów wiary: „Przez wiarę nie zginęła nierządnica Rachab wraz z nieposłusznymi, bo przyjęła przyjaźnie wywiadowców (Hebr.11:31). Również List Jakuba wspomina o niej: „W podobny sposób i Rachab, nierządnica, czyż nie z uczynków została usprawiedliwiona, gdy przyjęła posłów i wypuściła ich inną drogą?” (Jakuba 2:25) Ponadto Rachab wymieniona jest w rodowodzie Jezusa:” A Salmon zrodził z Rachab Booza,” (Ew.Mateusza 1:5).
Tamar – uznana za sprawiedliwą
Tamar – synowa Judy. Była żoną pierworodnego syna Judy o imieniu Er, jednak był on nieposłuszny Bogu, dlatego zmarł. Juda kazał swojemu drugiemu synowi Onanowi współżyć z Tamar, aby wzbudzić potomstwo swojemu bratu. Onan nie chciał dać potomstwa bratu, dlatego po każdym stosunku niszczył nasienie, tak że Tamar nie mogła zajść w ciążę. Za jego czyn Bóg ukarał go śmiercią. Juda polecił swojej synowej, aby wróciła do domu swego ojca jako wdowa i poczekała, aż dorośnie jego najmłodszy syn i tak zrobiła.
Po dłuższym czasie zmarła żona Judy i po odbyciu żałoby Juda wybierał się do Timny na strzyżenie owiec. Syn Judy już dorósł jednak nie dano go Tamar za męża. Słysząc to, Tamar zdjęła z siebie szaty wdowy, okryła się chustą i usiadła przy bramie wejściowej do Enajim, będącej po drodze do Timny. Kiedy Juda ją zobaczył, nie poznał jej, pomyślał, że jest nierządnicą, bo miała zasłoniętą twarz i chciał z nią współżyć. Juda miał dać jej w zamian młodą kózkę, ale Tamar poprosiła jeszcze, żeby dał jej w zastaw pieczęć, sznur oraz laskę. Tamar odbyła stosunek z Judą i poczęła. Wróciła do swego domu i z powrotem założyła szaty wdowy. Juda za pośrednictwem swojego przyjaciela posłał kózkę nierządnicy, jednak nie znaleźli tej kobiety.
Około trzy miesiące później doniesiono Judzie, że Tamar zaszła w ciąże z nierządu. Juda kazał ją spalić. Tamar posłała taką wiadomość do teścia: „Jestem brzemienna z męża, do którego należą te rzeczy. I rzekła: Rozpoznaj, czyja to pieczęć, sznur i laska?” (Ks. Rodzaju 38:25). Juda rozpoznał swoje rzeczy i przyznał, że sprawiedliwość jest po jej stronie, gdyż on nie dał jej swojego syna za męża. Tamar urodziła bliźnięta.
Pierwszy mąż Tamar zmarł nie dając jej potomstwa. Drugi mąż nie chciał by zaszła w ciążę, ponieważ wiedział, że nie będzie to jego potomek, ale jego brata i również zmarł. Potem żyła jako wdowa czekając na trzeciego syna Judy. Widząc, że się nie doczeka wzięła sprawy w swoje ręce i wydała na świat potomstwo okazując przy tym sprawiedliwość.
Tamar została wspomniana w rodowodzie Jezusa: „A Juda zrodził z Tamar Faresa i Zarę,” (Ew. Mateusza 1:3)
Przeczytaj historię Tamar: Księga Rodzaju 38:1-30
Rut – pełna miłości i wierności
Rut – Moabitka, synowa Noemi, żona Machlona. Rodzina Noemi przybyła z Betlejem do Moabu, kiedy w kraju nastał głód. Jej synowie wzięli sobie za żony Moabitki Rut i Orpę. Po pewnym czasie zmarł mąż Noemi, a po kilku latach również jej synowie. Postanowiła wraz ze swoimi synowymi, wrócić do ziemi judzkiej, gdyż słyszała, że Bóg zaopatrzył tą ziemię w chleb. Po drodze Noemi namawiała swoje synowe, aby wróciły do domu swoich matek, założyły rodzinę. Orpa i Rut rozpłakały się bardzo, nie chciały jej opuszczać i powiedziały, że wolą wracać z nią do jej ludu. Noemi jednak przekonywała je, że tak będzie lepiej dla nich, Orpa wróciła zatem do swojego domu, natomiast Rut postanowiła zostać z teściową: „Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem. Gdzie ty umrzesz, tam ja umrę i tam będę pogrzebana. Niech mi Pan to uczyni i tamto dorzuci, jeśli coś innego niż śmierć oddzieli mnie od ciebie!” (Ks. Rut 1:16-17).
Kiedy Rut z Noemi wróciły do Betlejem, Rut postanowiła pójść na pole pozbierać kłosy. Trafiła na pole należące do bogatego krewnego Noemi – Boaza. Rut pracowała wytrwale: „Przyszła i pozostała od rana aż dotąd, a jej odpoczynek w domu był krótki” (Ks. Rut 2:7). Kiedy Boaz dowiedział się jaką miłość okazała Rut swojej teściowej i jak jest pracowita, kazał jej zbierać kłosy u niego na polu, chodzić za jego dziewczynami a słudzy mieli ją traktować bardzo dobrze. Rut była zaskoczona tak dobrym traktowaniem, tym bardziej, że była cudzoziemką, ale wiedziała, że Pan okazał jej łaskę i była za to wdzięczna.
Noemi pragnęła, aby Rut miała rodzinę, dlatego namawia synową, by poszła wieczorem na klepisko, gdzie Boaz będzie przesiewał jęczmień. Rut uczyniła wszystko tak jak jej powiedziała teściowa. Kiedy Boaz najadł się i napił, ułożył się do snu, Rut przyszła, odkryła jego nogi i położyła się. Kiedy Boaz przewracał się na drugi bok spostrzegł, że u jego stóp leży kobieta. Jak okazało się, że to Rut rzekł do niej: „Błogosławiona bądź, moja córko, przez Pana! Jeszcze lepiej niż za pierwszym razem okazałaś swoją miłość za drugim razem, gdy nie szukałaś młodych mężczyzn, biednych czy bogatych. Nie lękaj się więc, moja córko; wszystko, co powiedziałaś uczynię dla ciebie, gdyż wie każdy mieszkaniec mego miasta, że jesteś dzielną kobietą” (Ks. Rut 3:10-11). Tak Rut stała się żoną Boaza tym samym została włączona do rodowodu Jezusa: „Boaz był ojcem Obeda, a matką była Rut” (Ew .Mateusza 1:5).
Kiedy zmarł mąż Rut, Noemi bardzo namawiała synową, aby wróciła do domu rodzinnego i założyła swoją rodzinę. Rut jednak tak bardzo ukochała swoją teściową, że postanowiła pozostać z nią i wrócić z nią do obcego dla niej kraju. Potem troszczyła się o byt teściowej i swój i poszła do pracy. Wiemy, że była bardzo pracowita i dzielna i Boaz okazał jej łaskę. Bóg wynagrodził je trudy i mogła nie tylko dobrze pracować, ale dał za męża Boaza oraz synów. We wszystkim była wierna swojej teściowej, ale przede wszystkim zaufała Bogu.
Noemi – troskliwa teściowa
Noemi – żona Elimelecha z Betlejem. Kiedy nastał głód w kraju, Noemi wraz z mężem i dwoma synami wyruszyli do Moabu i tam się osiedlili. Po jakimś czasie zmarł mąż Noemi, została sama z synami. Jej synowie, Machlin i Kilion wzięli sobie za żony Moabitki Rut i Orpę. Po dziesięciu latach zmarli synowie Noemi. Słysząc, że w Betlejem sytuacja się poprawiła, Noemi postanowiła wrócić do swojego kraju wraz z synowymi. W drodze jednak namawiała swoje synowe, aby zawróciły do domu swoich matek , znalazły sobie mężów i były szczęśliwe. Wiedziała, że ona nie jest w stanie już im dać synów. Orpa zawróciła, a Rut postanowiła towarzyszyć teściowej.
Powrót Noemi wywołał poruszenie w mieście. Kobiety pytały, czy to jest ta Noemi. Imię Noemi z hebrajskiego oznacza moja miła, natomiast po powrocie chciała ona by ją nazywano Mara co znaczy zgorzkniała: „Bogata wyszłam, a Pan zgotował mi powrót w niedostatku; dlaczego więc nazywacie mnie Noemi, skoro Pan wystąpił przeciwko mnie, a Wszechmogący zło mi zgotował?” (Ks. Rut 1:20-21).
Noemi mieszkała ze swoją synową Rut, która troszczyła się o nią. Cieszyła się, że Rut może pracować na polach należących do jej krewnego Boaza. Zależało jej, by jej synowa założyła sobie rodzinę, dlatego namówiła ją, aby została żoną Boaza i tak też się stało.
Ewa – matka wszystkich żyjących
Ewa – pierwsza kobieta na ziemi, powstała z żebra mężczyzny. Żyła z Adamem w ogrodzie Eden, stworzona jako pomoc odpowiednia dla niego. Kiedy Adam ją zobaczył rzekł: „Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego. Będzie się nazywała mężatką, gdyż z męża została wzięta.” (Ks. Rodzaju 2:23)
Pewnego dnia wąż kusił Ewę, aby złamała zakaz Boży, który brzmiał: „Z każdego drzewa tego ogrodu możesz jeść, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy tylko zjesz z niego, na pewno umrzesz.” (Ks. Rodzaju 2:16-17). Szatan w postaci węża, powiedział jej, że na pewno nie umrze, ale stanie się jak Bóg, pozna dobro i zło. Ewa uległa widząc, że owoc jest ładny i chcąc zdobyć mądrość. Kobieta podzieliła się owocem ze swoim mężem. Ewa była nieposłuszna Bożemu nakazowi, czego konsekwencją jest rodzenie dzieci w bólach. Adam i Ewa zostali wygnani z ogrodu Eden.
Sara – matka narodów
Sara – żona Abrahama, początkowo nosiła imię Saraj, wraz z mężem opuścili swoją ojczyznę Ur Chaldejskie i wyruszyli do Kanaanu. Sara była kobietą niezwykle piękną, dlatego w Egipcie Abraham udawał, że jest ona jego siostrą, aby Egipcjanie go nie zabili. Przez to Sara dostała się do pałacu faraona. Kiedy faraon dowiedział się, że Sara jest żoną Abrahama odprawił ich. Taka sama sytuacja powtórzyła się w ziemi Negeb, Abraham również mawiał, że Sara jest jego siostrą, to też Abimelech wziął ją do siebie. Bóg jednak ostrzegł go, że ona jest zamężna i szybko ją zwrócił. Sara była zawsze posłuszna mężowi.
Sara była niepłodna, co w tamtych czasach było postrzegane jako hańba. W pewnym momencie, by zapewnić potomstwo, Sara dała Abrahamowi swoją niewolnicę Hagar, aby miała z niej dziecko. Kiedy Hagar urodziła, zaczęła pogardzać swoją panią Sarą.
Po długim czasie, kiedy Abraham miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Bóg zawarł przymierze z nim i obiecał, że da mu syna, którego urodzi Sara, stając się matką narodów. Kiedy Sara dowiedziała się o tym, roześmiała się, ponieważ była w podeszłym wieku, a poza tym ustał już jej cykl miesięczny. Sara bała się przyznać, że śmiała się z tej wiadomości, ale nic dziwnego, gdyż po ludzku było to niemożliwe. Zgodnie z obietnicą rok później, Sara urodziła w starości syna Izaaka.
Sara wymieniona jest w Nowym Testamencie „Przez wiarę również sama Sara otrzymała moc poczęcia i to mimo podeszłego wieku, ponieważ uważała za godnego zaufania tego, który dał obietnicę.”(List do Hebrajczyków 11:11) Mimo wszystko Sara uwierzyła, że Bóg może uczynić ją płodną mimo podeszłego wieku.
W pierwszym liście Piotra 3:1-6 Sara wymieniona jest jako przykład kobiety uległej swojemu mężowi, której życie było bogobojne a swoją nadzieję pokładała w Bogu.
Hagar – posłuszna niewolnica
Hagar – Egipcjanka, niewolnica Sary. Sara była niepłodna, dlatego dała swojemu mężowi swoją niewolnicę, aby miał z niej potomstwo. Kiedy Hagar poczęła, zaczęła pogardzać swoją panią. Kiedy Sara to zauważyła chciała upokorzyć Hagar, ale ona uciekła. W drodze ukazał się jej anioł i powiedział, żeby wróciła do swojej pani i się jej poddała, obiecał jej dać liczne potomstwo. Bóg usłyszał o niedoli Hagar, dlatego miała urodzić syna Ismaela.
Kiedy Ismael wyśmiewał syna Sary Izaaka, Hagar i jej syn zostali wypędzeni. Błąkali się po pustyni, kiedy skończyła się jej woda, nie chcąc patrzeć na śmierć swojego dziecka, porzuciła go pod krzakiem i głośno płakała. Wnet ukazał się jej anioł i rzekł: „Nie bój się, bo Bóg usłyszał głos chłopca tam, gdzie jest. Wstań, podnieś chłopca i ujmij go ręką swoją, bo uczynię z niego naród wielki” (Ks.Rodzaju 21:17-18). Następnie wstała, zobaczyła studnię z wodą, poszła napełnić bukłak i napoiła chłopca. Zamieszkali na pustyni, a chłopiec rósł w siłę.
Hagar niewolnica została wypędzona z synem, a jednak Bóg zatroszczył się o nią. Darował przeżyć jej i jej synowi, a z jej syna wywodzi się wielki naród. Była posłuszna za każdym razem Bogu i On jej to wynagrodził.
Rebeka – wybrana na żonę
Rebeka – córka Betuela, żona Izaaka, matka Ezawa i Jakuba, siotra Labana.
Pewnego dnia ta piękna kobieta szła do źródła, by napełnić dzban. Napotkała pewnego sługę, który poprosił ją o wodę, ona dała mu się napić i naczerpała wody również dla jego wielbłądów. Sługa zapytał również o możliwość noclegu i Rebeka powiedziała, że jest u nich miejsce do spania jaki i dużo słomy i paszy. Kiedy doszli do domu Rebeki, opowiedziała o słudze i został on mile ugoszczony.
Okazało się, że ów sługa został posłany przez Abrahama, aby znaleźć żonę dla jego syna Izaaka. Sługa modlił się, aby kobieta, która przyjdzie czerpać wodę, napoi go i wielbłądy, została żoną Izaaka i wtedy nadeszła Rebeka. Gdy Rebeka dowiedziała się o tym, zgodziła się pójść ze sługą, by zostać żoną Izaaka. Błogosławiona przez swoją rodzinę ruszyła w drogę do swojego przyszłego męża.
Rebeka była niepłodna, Izaak modlił się, aby jego żona urodziła i Bóg go wysłuchał: urodziła bliźnięta Ezawa i Jakuba. Kiedy jeszcze była w ciąży Bóg skierował do niej takie słowa: „Dwa narody są w łonie twoim i dwa ludy wywiodą się z żywota twego. Jeden naród będzie miał przewagę nad drugim, starszy będzie służył młodszemu.” (Ks. Rodzaju 25:23).
Kiedy zamieszkali w Gerarze Izaak udawał, że Rebeka jest jego siostrą, ponieważ była bardzo piękna i bał się, że straci życie przez nią. Abimelech zobaczył jak Izaak pieści swoją żonę i wyszło na jaw, że jest to jego żona.
Kiedy Izaak się zestarzał, kazał Ezawowi przyrządzić smaczną potrawę, bo chciał go pobłogosławić. Gdy usłyszała to Rebeka poleciła, aby Jakub przyniósł jej koźlęta, z których przygotuje potrawę ojcu a ojciec pobłogosławi Jakuba. Wzięła też ubranie Ezawa, ubrała w nie Jakuba, a na jego ręce i szyję dała skórę koźlęcą, by Izaak nie rozpoznał, że to Jakub, gdyż Ezaw był owłosiony. I tak Izaak pobłogosławił swojego młodszego syna Jakuba. Jako zemstę Ezaw planował zabić Jakuba, słysząc to Rebeka, kazała uciekać synowi do Haranu, do jej brata.
Rebeka była gościnna, pracowita, zgodziła się zostać żoną Izaaka. Była posłuszna Bożej woli. Bóg uczynił ją płodną i darował jej bliźnięta. Kochała bardziej Jakuba i pomogła mu otrzymać błogosławieństwo ojca, a potem ochroniła przez śmiercią. Była bardzo troskliwą matką. Uczyniła tak jak jej Bóg powiedział, że starszy będzie służył młodszemu.
Rachela – wyczekiwana i ukochana żona
Rachela była pasterką. Kiedy nadchodziła z trzodą zobaczył ją Jakub, ucałował ją i rozpłakał się. Rachela pobiegła do swojego ojca powiedzieć, że przyszedł Jakub, jego siostrzeniec, na co Laban bardzo się ucieszył. Rachela była bardzo piękna i zgrabna, spodobała się Jakubowi, więc zdecydował się służyć u Labana przez siedem lat, aby otrzymać Rachelę za żonę. Po siedmiu latach Laban oszukał Jakuba i dał mu za żonę swoją starszą córkę Leę, ponieważ według zwyczaju najpierw musiała zostać wydana starsza córka. Jakub po tygodniu pojął Rachelę za żonę i służył za nią kolejne siedem lat.
Jakub kochał bardziej Rachelę niż Leę. Lea rodziła dzieci, natomiast Rachela była niepłodna i zazdrościła swojej siostrze i rzekła do swojego męża: „Spraw, abym miała dzieci, bo jeśli nie, to wypadnie mi umrzeć!” (Ks. Rodzaju 30:1). Jakub zdenerwował się na nią ,mówiąc, że to nie on odmawia jej potomstwa, lecz Bóg. Rachela dała Jakubowi swoją służącą Bilhę, aby ona urodziła dziecko na jej kolanach i tak się stało.
Po jakimś czasie Bóg okazał łaskę Racheli i urodziła syna Józefa. Kiedy Jakub zdecydował zabrać swoją rodzinę i majątek i uciec od Labana, Rachela ukradła mu posążki domowe, o czym Jakub nic nie wiedział. Laban dogonił ich, przeszukał wszystkie namioty i nic nie znalazł, Rachela zaś schowała posążki pod siodło wielbłąda i siedziała na nim i powiedziała ojcu, że nie może wstać, gdyż ma kobiecą dolegliwość.
Rachela urodziła jeszcze jednego syna Beniamina, jednak miała bardzo ciężki poród i zmarła po porodzie.
Rachela była piękną i pracowitą kobietą. Choć była drugą żoną Jakuba, Jakub kochał ją bardziej, mimo że była niepłodna. Bóg wejrzał na nią i darował jej dwóch synów.
Lea – zabiegająca o miłość
Lea – starsza córka Labana, siostra Racheli. Jakub chciał poślubić Rachelę, jednak ojciec dał mu najpierw za żonę Leę, ponieważ uznał, że najpierw wydaje się za mąż starszą córkę. Dopiero później Jakub pojął za żonę Rachelę.
Jakub kochał bardziej Rachelę, ale Bóg darował Lei rodzić dzieci i zabiegała w ten sposób o miłość męża. Bóg pobłogosławił jej i urodziła sześciu synów i jedną córkę.
Lea nie miała łatwego życia, dana za żonę Jakubowi, ze względu na zwyczaj, pomimo braku miłości, ani zainteresowania jej osobą przez męża. Konkurowała z siostrą o miłość Jakuba, modliła się i Bóg obdarzał ją potomstwem.
Debora – matka w Izraelu
Debora – sądziła Izrael w czasie, kiedy lud żył z dala od Boga. Nakazała zgodnie z wolą Boga, Barakowi wyruszyć przeciwko wrogowi Syserze i wziąć ze sobą dziesięć tysięcy mężów, Debora zaś miała sprowadzić Syserę i wydać go w ręce Baraka. Barak zgodził się pójść tylko pod warunkiem, że pójdzie z nim Debora. Zgodziła się, ale powiedziała, że Sysera zginie z rąk kobiety.
Kiedy Sysera dowiedział się, że Barak nadchodzi, zgromadził całe swoje wojsko, dziewięćset wozów i żelazne wozy bojowe. Debora rzekła do Baraka: „Ruszaj, gdyż to dzisiaj wyda Pan Syserę w twoje ręce; oto Pan ruszył już przed tobą.” (Ks. Sędziów 4:14) Całe wojsko Sysery zostało pokonane, on natomiast uciekał pieszo, schronił się w namiocie Jael, ona zaś gdy zasnął, zabiła go.
Debora była prorokinią, przekazywała wiadomości od Boga dla ludu. Ufała Bogu w to co mówi, nie bała się iść na wojnę, ponieważ wiedziała, że Bóg daje zwycięstwo. Wróg został pokonany, mimo że jego wojsko było liczniejsze.
W swojej pieśni Debora nazywa siebie matką Izraela: „Aż powstałaś, Deboro, Powstałaś jako matka w Izraelu” (Ks.Sędziów 4:7)
Jael – Błogosławiona ponad inne kobiety
Jael – żona Chebera. Słyszała, że wojsko Sysery zostało pokonane. Kiedy Sysera uciekał, Jael wyszła mu na spotkanie i zaprosiła go do swojego namiotu, zaopiekowała się nim. On zaufał jej i zasnął twardym snem, podczas którego Jael zabiła go. Gdy nadszedł Barak, Jael pokazała mu męża, którego szukał.
Jael była przebiegła i pomogła Izraelowi pokonać wroga. Poprzez jej czyn spełniło się proroctwo wypowiedziane przez Deborę, że Sysera zginie z rąk kobiety. Jael jest błogosławiona: „Błogosławiona niech będzie ponad inne kobiety Jael, Żona Chebera, Kenity, Ponad inne kobiety w namiocie niech będzie błogosławiona.” (Ks.Sędziów 5:24)
Żona Lota – zamieniona w słup soli
Żona Lota – jej imię nie jest wymienione w Biblii. Bóg zamierzał zniszczyć Sodomę z powodu niemoralności, jednak chciał uratować Lota i jego rodzinę. Wysłał dwóch aniołów, aby wyprowadził rodzinę Lota. Dostali ostrzeżenie, by nie oglądać się za siebie ani nie zatrzymywać się. Żona Lota jednak odwróciła się i zamieniła się w słup soli.
W Ewangelii Łukasza 17:32-33 możemy przeczytać „Wspomnijcie żonę Lota. Ten, który zabiegać będzie o życie swoje, by je zachować, utraci je, a kto je utraci, odzyska je.” Żona Lota obróciła się, być może ciężko było jej zostawić swój dom, rzeczy materialne. Nie posłuchała Boga i została zamieniona w słup soli.
Miriam – ukarana trądem
Miriam – prorokini, siostra Aarona i Mojżesza. Grała na bębenku i śpiewała Bogu na chwałę wraz z innymi kobietami.
Pewnego razu wraz z Aaronem zaczęli krytykować postępowanie Mojżesza, co wynikało z ich dumy: „Czy tylko przez Mojżesza przemawiał Pan? Czy także przez nas nie przemawia?” (Ks. Liczb 12:2) Bóg bardzo się na nich rozgniewał i Miriam została pokryta trądem. Aaron wstawił się u Mojżesza za Miriam, przeprosił za grzech, który uczynili. Mojżesz modlił się o uzdrowienie i Bóg powiedział, że ma być wyłączona z obozu przed siedem dni, potem może wrócić.
Miriam została ukarana za grzech. Kierowała ją duma, ale doświadczyła choroby jako konsekwencje grzechu.
Anna – kobieta modlitwy
Anna – druga żona Elkany, choć była bezdzietna mąż miłował ją bardziej niż Peninnę, która miała dzieci. Peninna dokuczała Annie i to doprowadzało ją do rozpaczy. Pewnego razu Anna zwróciła się w gorliwej modlitwie do Boga, prosząc Go o syna i obiecała, że jeśli Pan jej wysłucha, to odda swojego syna na służbę Bogu. W modlitwie, wylała swoją duszę przed Bogiem.
Bóg spełnił prośbę Anny i darował jej syna – Samuela. Anna zgodnie z obietnicą złożoną Bogu, kiedy odstawiła syna od piersi oddała chłopca na służbę Bogu.
Anna była wdzięczna Bogu: „Weseli się serce moje w Panu, Wywyższony jest róg mój w Panu, Szeroko rozwarte są usta moje nad wrogami mymi, Gdyż raduję się ze zbawienia twego. (2) Nikt nie jest tak święty, jak Pan, Gdyż nie ma nikogo oprócz ciebie, Nikt taką skałą jak nasz Bóg.” (1 Ks. Samuela 2:1-2)
Abigail – powstrzymała śmierć
Abigail – żona bogatego i porywczego człowieka Nabala. Była piękna i roztropna. Pewnego dnia, kiedy Dawid dowiedział się, że Nabal strzyże owce, wysłał swoje sługi do Nabala z prośbą o trochę jedzenia. Nabal jednak odmówił, mimo, że Dawid i jego wojownicy byli wcześniej dobrzy dla niego. Dawid postanowił wyruszyć z wojskiem przeciwko Nabalowi.
Kiedy Abigail dowiedziała się o tym, co zaszło, naszykowała jedzenie i wyruszyła wraz ze sługami na spotkanie Dawida, nic nie mówiąc mężowi. Gdy zobaczyła Dawida, oddała mu pokłon i przeprosiła za zachowanie męża, podarowała mu żywność i poprosiła, aby powstrzymał się od rozlewu krwi. Dawid pobłogosławił ją, przyjął od niej dary i zawrócił. W ten sposób Abigail powstrzymała Dawida od zabicia Nabala i jego wojska.
Kiedy Abigail opowiedziała o tym swojemu mężowi, ten zdrętwiał jak kamień i po 10 dniach zmarł. Potem Abigail została żoną Dawida.
Abigail była bardzo rozsądna i pokorna, wzięła na siebie winę za zachowanie męża. (1 Ks.Samuela 25)
Wdowa z Sarepty – żywicielka proroka
Wdowa z Sarepty zbierała drewno, kiedy przyszedł prorok Eliasz i poprosił ją o wodę oraz o kawałek chleba. Poszła naczerpać wodę, jednak nie miała nic upieczonego, tylko garść mąki i troszkę oliwy, zbierała drewno by przygotować jedzenie dla siebie i dla syna, ale było tego bardzo mało. Eliasz polecił jej, aby zrobiła z tego placek, najpierw jemu, później sobie i synowi i obiecał, że ani mąki ani oliwy jej nie zabraknie. Tak uczyniła i mieli co jeść każdego dnia.
Po jakimś czasie zachorował jej syn, tak poważnie, że przestał oddychać. Wdowa była na początku zła na Eliasza i winiła go za chorobę syna. Eliasz modlił się i syn został uzdrowiony, a wdowa poznała, że Eliasz jest mężem Bożym.
Kiedy spotkał ją Eliasz prawie nie miała co jeść. Kiedy kazał jej przygotować jedzenie najpierw dla niego, zaufała obietnicy, że nie zabraknie jej jedzenia. Później doświadczyła cudu uzdrowienia syna. Bóg nagrodził jej gościnność i pokorę.
(1 Ks. Królewska 17:10-24)
Szunamitka – obdarowana synem za gościnę
Szunamitka – zamożna kobieta, która zaprosiła na posiłek proroka Elizeusza i za każdym razem, kiedy tamtędy przechodził zatrzymywał się u niej. Była pewna, że jest to mąż Boży, więc poprosiła męża, aby wybudowali mu pokoik na dachu, wstawili mu tam łóżko, stół, krzesło i lampę, by miał się gdzie zatrzymać.
Elizeusz chciał się jej jakoś odwdzięczyć jednak ona nie chciała nic w zamian. Sługa Gehazi zauważył, że nie mają dziecka a mąż jej jest już stary, dlatego Elizeusz obiecał, że ze za rok o tym czasie będzie miała syna i tak się stało.
Pewnego razu jej syna zaczęła boleć głowa, trzymała go na kolanach i zmarł. Położyła go na łóżku Elizeusza i wybrała się do proroka na górę Karmel i padła mu do stóp. Elizeusz przeszedł do jej domu i wskrzesił jej syna.
(2 Ks. Królewska 4:8-37)
Mała dziewczynka, niewolnica Naamana – nastawiona na człowieka
Mała dziewczynka, będąca niewolnicą Naamana – Biblia nie podaje jej imienia, pochodziła z ziemi izraelskiej, Aramejczycy uprowadzili ją do niewoli, dostała się do żony Naamana, aby jej służyć.
Kiedy Naaman zachorował na trąd, dziewczynka powiedziała żonie Naamana, że gdyby się znalazł prorok w Samarii, to pewnie by go uzdrowił. Dzięki słowom wypowiedzianym z przekonaniem przez zwykłą niewolnicę, żona Naamana przekazała tą wiadomość o proroku swojemu mężowi i on poszedł z tym do króla. Naaman zanurzył się siedem razy i został uzdrowiony, poznał i wyznał że nie ma innego Boga jak tylko w Izraelu, wszystko dzięki małej dziewczynce, która nie skupiała się na swoim losie, ale wierzyła Bogu i chciała by inni Go poznali.
(2 Ks. Królewska 5:1-16)
Opracowała: Marlena Dąbrowska